معراجیان

وصله‌های چادر و بوریای خانه‌ات، تمنیات و تمایلات خاکیان را به هیچ می‌انگاشت. صالحان و صدیقین و مقربان ملکوت، آرزومند خدمتگزاری خاندان خدایی‌ات بودند و بانوان برگزیده ی حق، رفت و روب آستانه‌ی خانه اهل‌بیت(ع) را تمنا می‌کردند و با این وصف، دستان مبارکت که بوسه گاه اشرف رسولان بود، از فزونی تلاش مهرآگینت پینه بسته بود.

ما «اسیر» عنایت تو هستیم و «مسکین» و محتاج شفاعتت. اینک «یتیم» هجران توییم و سیه پوش نیلوفر ساقه شکسته ی شهود؛ « و یطعمون الطعام علی حبّه مسکینا ً و یتیما ً و اسیرا». ما را نیز به طعام معرفت و محبت، میهمان کن و از زلال زمزم خیر کثیر، بنوشان ای عطیه ی عرش!

یا فاطمه، یا سیدتنا و مولاتنا! ادرکنا!